Zaterdag 23 juni, geen plaats

Na het ontbijt afscheid genomen van de nonnen, Hélène uit Nederland (ook op de fiets) en de Poolse dames. Die wandelen ieder jaar een stuk van een pelgrimsroute, op zo goedkoop mogelijke manier. ‘s Avonds regelen ze meestal op de een of andere manier een overnachting en ze hoeven blijkbaar bijna nooit te betalen. Ze zijn al behoorlijk op leeftijd en hun meest aantrekkelijke jaren (qua uiterlijk dan) liggen reeds achter hen, maar toch schijnt het nooit een probleem te zijn. Ze gaan gewoon ergens staan, kijken een beetje hulpeloos en iemand schiet wel te hulp. Persoonlijk zou ik wat moeite hebben met deze methode. Hulpeloos kijken heb ik altijd geprobeerd zo veel mogelijk te vermijden. Ook niet altijd goed natuurlijk, maar dat inzicht komt met de jaren. Ik heb nog even door Tours gefietst, om wat fruit op de groentemarkt  te kopen en toen ging het weer verder. De eerste wijngaarden gezien en ook al wat zonnebloemen die bloeien. Die staan altijd mooi in een boeket! Gedurende de dag gebeurde er weinig en mijn gedachten bleven tamelijk leeg, net als gisteren. Blijkbaar heb ik ook maar een beperkte hoeveelheid geestelijke bagage meegenomen, want  na een week valt het een beetje stil. Door de wolkenloze lucht zal de opgeslagen informatie in de cloud ook niet beschikbaar zijn vrees ik. Ik had eigenlijk besloten vandaag wat eerder te stoppen, maar ik kon de gite in Chatellerault niet vinden, dus ik besloot door te rijden  naar de volgende plaats met een gite van het genootschap. En daar gebeurde dan gelukkig wel iets wat de moeite van het melden waard is. De gite was vol! De vraag was echter waarmee?. Geen idee, er was geen mens, behalve de vrijwilliger. Ze bleef volhouden dat er geen plaats was en ze wist ook geen alternatief. Tja dan heb je weinig andere keus dan maar weer door te rijden. Uiteraard nog wel enige  adressen uit mijn boekje gebeld, maar daar werd niet opgenomen, of ze hadden ook geen plaats. 15 km verder  een camping, dus die dan maar proberen, en anders zou het toch een keertje “wild-kamperen” worden. De camping was nog niet zo makkelijk te vinden, dankzij de Franse gewoonte om een richtingaanwijzer bij voorkeur zoveel mogelijk kanten op te laten wijzen; liefst gericht tussen 2 wegen in zodat je zelf een keuze moet maken, die in de praktijk dan meestal verkeerd is. . Uiteindelijk werd ik zowaar nog toegelaten op de camping, die aan een meer ligt, hoewel ze eigenlijk al gesloten waren. Vanavond dus maar een keer op tijd naar bed; ik ga dat kamperen zowaar leuk vinden! En morgen dan maar weer verder naar het zuiden.