Woensdag 11 juli, Cruz de Ferro.

Inmiddels is het woensdag 11 juli 8.30u en ik ben om 7.30 u vertrokken uit de albergue in Astorga. Deze keer werd ik uitgeleide gedaan door gregoriaans gezang, weliswaar van een cd, maar het heeft toch wel iets. Het was overigens de eerste keer dat er nauwlettend in de gaten werd gehouden dat iedereen op tijd vertrok. Ik had begrepen dat je uiterlijk om 8 uur weg zou moeten gaan, maar om 7 uur werd er al rondgelopen om te kijken of iedereen al op was. Gelukkig was er in het stadje al een cafeetje open, waar ik voor € 2,- een ontbijt kreeg, bestaande uit een chocolade broodje, een kop koffie en een glas jus d'orange. Een goed begin van de dag dus. De tv stond al aan en het weerbericht voorspelde niet veel goeds voor vandaag: zware regen en hevige onweersbuien. Uitgerekend gisteren heb ik het nodige per post opgestuurd naar huis, omdat ik dat niet meer nodig (dacht) te hebben. In totaal 4,1 kg dus dat scheelt behoorlijk. Zoals je al zult raden zit mijn regenpak daar ook bij: sinds 15 juni heb ik alleen maar stralend weer gehad, dus dan wordt je overmoedig, wat vervolgens uiteraard direct wordt afgestraft. Een beetje pelgrim moet en zal toch de nodige ontberingen ervaren want per slot van rekening is dit geen vakantie excursie! In mijn geval lijkt het daar tot nu toe overigens behoorlijk op. En nu zit ik dus in een bushokje terwijl de regen naar beneden klettert en het onweer hier recht boven zit. De felle bliksem maakt de entourage compleet, dus jullie hebben een aardig beeld, denk ik. Maar ik prijs me enorm gelukkig dat ik nog net op tijd dit bushokje vond, want ik ben nog droog. Ik heb zeer te doen met de wandelaars, want hun route boog net hiervoor af, dus zij komen hier niet langs. En als je eenmaal een dorp / gehucht uit bent is er totaal geen mogelijkheid meer om te schuilen. Overigens geeft de zegening van "Weer Online" aan dat het om 10 uur weer droog zou moeten zijn. Vandaag is zowiezo een pittige dag, want de route gaat naar Cruz de Ferro, een ijzeren kruis op de top van een berg op 1500 mtr hoogte, wat een belangrijk markeringspunt is in de gehele route. Vroeger lieten pelgrims hier symbolisch een steen achter op een stapel als teken dat zij een deel van hun last van zich afwierpen. Tegenwoordig is het meer een herdenkingsmonument geworden, waar de moderne pelgrim iets achterlaat (bij voorkeur een steentje) ter nagedachtenis aan iemand of als symbool voor een speciale wens of uit dankbaarheid voor iets. 
Cruz de Ferro is een klim van 800 mtr dus dat wil ik liefst wel doen onder droge omstandigheden, hoewel ik ook doorweekt de top van de Pyreneeen heb bereikt, maar dat had ik dan in elk geval wel aan mezelf te danken. Toen het nagenoeg droog was, vertrok ik eindelijk. Tot mijn niet geringe verbazing haalde ik niet lang daarna voor de tweede keer die ochtend een jong echtpaar met kinderwagen in. Blijkbaar hadden zij in de stromende regen met knetterend onweer gewoon doorgelopen, terwijl ik stond/zat  te schuilen in een bushokje. Toen voelde ik me eigenlijk wel een pelgrim van niks omdat ik niet gewoon was doorgefietst. Dat werd niet lang daarna gelukkig weer helemaal goed gemaakt doordat het weer enorm begon te regenen, en ik dus maar gewoon doorfietste. Toen was ik toch al nat, en dan maakt het ook niet meer uit. Rond 12.30uur fietste ik het dorpje Rabanal in, waar ik in een winkeltje wat kon kopen en in een restaurantje een beetje op kon drogen. Tegelijk met mij arriveerden twee jonge vrouwen (duidelijk “ wandelende “ pelgrims) in een taxi: de watjes! Na een uurtje toch maar weer vertrokken in de hoop dat het inmiddels droog zou zijn, maar dat was uiteraard niet zo. Ik had nog “overschoenen” en een soort van “schort” tegen de regen dus die besloot ik in een portaaltje bij een kerk toch maar aan te doen. De “schort” bleek uiteindelijk verkeerd om aan gedaan te zijn, maar de kenners weten dat ik ook geen man ben van schorten. Daar moet duidelijk  nog aan gewerkt worden. 

Na een tijdje hield het gelukkig toch op met regenen en het weer werd beter naarmate ik hoger kwam. Het was een hele klim, maar ik had het idee dat het me makkelijker af ging dan de pas van de Pyreneeen, maar dat kwam natuurlijk door het kleinere gewicht wat ik bij me had. Cruz de Ferro is eigenlijk een houten paal, met daar boven op een ijzeren kruis. Onderaan de paal ligt een grote berg met stenen. Tegenwoordig worden er ook allerlei knuffels en briefjes in plastic verpakt aan de paal vast gemaakt, dus een waardig monument is het eigenlijk niet meer. Ik heb er twee schelpen achtergelaten, die ik speciaal hiervoor meegenomen had van het strand van Oostkapelle, ter nagedachtenis aan de twee vrouwen die de afgelopen 35 jaar zo een belangrijke rol in mijn leven hebben gespeeld! 

De afdaling van deze berg duurde maar liefst 20 km, dus dat was in principe genieten; niet helemaal dus, want de weg zat vol gaten en hobbels van eerdere reparaties, dus er moest heel goed opgelet worden. Ik kreeg pijn in mijn handen van het knijpen in de remmen. Rond 4 uur kwam ik aan in Ponferrada, waar o.a. nog een oud kasteel staat van de tempeliers: een kasteel zoals je je een kasteel voorstelt. De foto volgt. En toen weer ingecheckt in een albergue, waar ik deze keer zelf mag bepalen wat de overnachting me waard is.