Le Grand Depart

Maandag 2 juli moest het dus gaan gebeuren: de etappe over de Pyreneeen. Het was om 5 uur s morgens al onrustig op de slaapzaal, met 8 bedden. Geen idee wat die mensen nou precies deden, want ik kreeg niet de indruk dat ze haast hadden om te vertrekken. Misschien stelden ze het vertrek (onbewust?) ook een beetje uit. Mensen doen wel vreemd in zo’n situatie: ze fluisteren heel zachtjes tegen elkaar en ondertussen maken ze veel lawaai met deuren, het verschuiven van stoelen en uitpakken, weer inpakken en dat een aantal malen herhalend. Gelukkig weet ik inmiddels redelijk goed waar ik alles heb, hoewel ik ook regelmatig iets “even” kwijt ben. Om 8 uur vertrok ik als laatste uit de gite. Nog nooit zo vroeg vertrokken en toch voelde het alsof ik te laat was. Groepsdruk heet dat geloof ik. Eerst nog wat brood gekocht en toen begon het. Het ging meteen omhoog, maar de eerste 10 km van de totaal 27 km waren goed te doen. Ik begon al te denken dat de verhalen wat aangedikt waren, maar al spoedig ging het steeds langzamer bergop. Het werd uiteraard ook steeds warmer, dus het shirt nam al snel totaal geen vocht meer op. De Ibaneta pas gaat eigenlijk alleen maar omhoog. In mijn herinnering nu zijn er (bijna?) geen vlakke stukken. Het ging langzamer dan langzaam, waarbij natuurlijk wel bedacht moet worden, dat ik vier fietstassen, een stuurtas en een tentzak met slaapzak en matje naar boven aan het slepen was. Met fiets en eigen gewicht erbij toch gauw zo’n 100 kg bij elkaar. Dat kan Tom D. niet zeggen! De laatste 5 kilometer waren uiteraard het meest heftig; vanaf dat moment ben ik elke  kilometer gestopt om te drinken en even te rusten. En als ik dan weer verder reed, voelde ik de verzuring in de benen na de eerste 2 omwentelingen toeslaan. Daarna ging het dan weer......eventjes. Na 3 uur en 40 minuten was ik dan eindelijk boven. Zou interessant zijn te weten hoeveel vocht ik toen had verloren, maar ik heb in die tijd bijna 3liter gedronken. Wat kun je toch genieten van water! Boven uiteraard gestopt bij het allereerste restaurant en een Spaans stempel gehaald voor exhibit A, want de rechtsgeldigheid van de hele onderneming mag natuurlijk niet in twijfel getrokken worden. Wist ik toch niet eens wat het Spaanse woord is voor stempel! Maar dat is inmiddels opgelost. Na wat bijgekomen te zijn besloot ik verder te fietsen; Anneloes en Preshaan waren die ochtend naar Madrid gevlogen en die zou ik ergens in de buurt van Pamplona ontmoeten.  Die middag merkte ik goed dat er een behoorlijke aanslag op mijn benen was gepleegd want de verzuring kwam terug bij ieder klimmetje. Gelukkig ging het echter meestal bergaf. Uiteindelijk gestopt in het gehucht Monreal, waar ik met enige moeite toch een slaapplaats kon vinden. Deze bleek verrassend groot en mooi in een  particuliere B&B voor €35,—. De volgende ochtend bleek wel dat er geen ontbijt bij inbegrepen was. De eigenaar, die uitsluitend Spaans sprak, had al geregeld dat er in het lokale café/restaurant//buurthuis/snackbar en ontmoetingsruimte een plaats voor mij werd vrijgehouden voor het avondeten. Toen maar “even” uitgelegd dat dit dan voor 3 personen zou moeten zijn, omdat Anneloes en Preshaan ook wel wat wilden eten; achteraf een vergissing, maar dat bleek pas later. We moesten uiteraard wel wachten tot zeker half acht, want voor die tijd eet geen zinnige Spanjaard. Eerst met z’n drieën dus  maar wat gedronken op een pleintje met blikjes en pinda’s die A&P in het lokale winkeltje hadden gekocht. Dat was uiteraard al heel gezellig en bijzonder. Toen naar het café, wat de plaatselijke snackbar bleek te zijn, waar uitsluitend het dagmenu (maar waarschijnlijk is het elke dag hetzelfde) geserveerd werd: soep, gehaktballetjes uit blik (gezien de hoeveelheid waarschijnlijk wel een blikje per persoon), in een onduidelijke saus, en iets wat waarschijnlijk van aardappel was gemaakt. Kortom zeker niet het beste wat de Spaanse keuken te bieden heeft. Aangezien Preshaan de gehaktballetjes liet voor wat ze waren, voelde de serveerster zich verplicht een herkansing aan te bieden, die gebaseerd was op kip. Uit beleefdheid kon daarvoor natuurlijk moeilijk bedankt worden, dus dat werd vervolgens ook opgediend,....helaas. De kwaliteit hiervan was volgens onze horecaspecialist ook onder de maat, dus dit werd uiteindelijk in min of meer dezelfde hoeveelheid ook weer afgeruimd. Het nagerecht was een “flan” puddinkje en voor Anneloes een bekertje yoghurt ongetwijfeld afkomstig uit de eerder genoemde winkel. We boften nog dat de tv recht voor ons stond zodat we ook nog hebben kunnen genieten van de voetbalwedstrijd Japan-België (of was het andersom, ik ben niet zo van de balsporten, en voetbal in het bijzonder....). En zo kwam er ook weer een einde aan deze mooie dag, temeer omdat A&P me van mijn tent, slaapzak en matje verlosten, zodat ik nu 3,5 kg lichter door Spanje toer.