De Pyreneeen in zicht.

Ik merk dat ik steeds vaker achterloop met mijn verslagje; te druk met van alles en nog wat. Denk niet, je stapt op je fiets en je bent vertrokken. Het komt regelmatig voor dat ik 3x af moet stappen omdat ik toch nog iets ben vergeten. Vanmorgen vertrok ik zonder dat ik het nieuwe boekje met de routebeschrijving  tevoorschijn had gehaald; toch wel belangrijk. Dat is ook de oorzaak dat ik tot nu toe 2x iets ben kwijtgeraakt, nl mijn fietshandschoenen. Louk, die ik van jou had gekregen hebben hun eindbestemming ergens in Les Landes gevonden. Even iets gepakt en toen weggereden zonder ze weer aan te doen. En ze zijn best handig, omdat ze oa voorkomen dat je handvatten plakkerig worden. Inmiddels bij Decathlon nieuwe gekocht, maar ik moet ze nog aan een touwtje vastmaken wat ik om mijn nek kan doen zodat ik ze nooit meer kwijtraak.

Zaterdag was een lekkere rustdag en heb ik eigenlijk weinig gedaan; eventjes Dax ingeweest want ik wilde iets met lange mouwen kopen tegen de zon. Ik ben zo iemand die zich altijd te laat insmeert. En nu heb ik dat shirt en dan draag ik het niet, want het is er te warm voor......Er waren ook twee wandelaars aangekomen, onafhankelijk van elkaar; nogal aparte mannen, tussen de 60 en 70 en alletwee lopen ze bijna het hele jaar dit soort routes; dan wordt je waarschijnlijk ook een beetje anders dan de doorsnee wandelaar. Maar het was best gezellig en ik heb mijn Frans weer wat meer kunnen oefenen. Zondagochtend ben ik vertrokken naar Saint Jean Pied de Port. Een afstand van ca 95 km. Maar er zat een behoorlijke klim in, dus een redelijke zware route. Helaas liet Mme Garmin me in de steek, want de route aanduiding deed het niet; om de een of andere reden is de route blijkbaar niet overgezet op de kaart van de Garmin dus ik moest zelf de route vinden. Dat was weer eens wat anders, maar gelukkig wel te doen. Halverwege in Saint Palais kwam ik zowaar Ellen weer tegen. Zij was twee uur eerder dan ik vertrokken ui Dax en ik wist dat zij die dag hier zou stoppen. Op een pleintje zag ik haar fiets staan, dus weer even samen wat gedronken. Het was pas 2 uur dus te vroeg om al te stoppen en daarom besloot ik door te rijden naar St Jean PdP. Een paar regendruppels gehad, maar daar bleef het bij. Vooral de laatste 35 km waren behoorlijk zwaar doordat de heuvels steeds langer werden. De aanloop naar de Pyreneeen, die ik inmiddels al duidelijk voor me zag. Een goede training dus voor de volgende dag want dan moest ik de pas over. In Saint Jean PdP stelde ik al snel vast dat dit de zusterstad van Valkenburg moest zijn: veel toeristen en/of wandelaars, souvenirwinkels en restaurantjes. Op hoogtij dagen is het hier een bonte carnaval , waar ik nooit zoveel om gegeven heb, maar misschien moet dat er dan toch nog eens van komen. Op zich wel gezellig als je er niet te lang hoeft te blijven. Eerst maar weer op zoek naar een slaapplaats. Er zijn hier heel veel mogelijkheden, omdat dit het vetrekpunt is voor heel veel wandelaars; ze worden met busladingen aangevoerd. Velen komen uit Spanje, want de route is bij hen heel erg populair en daarbij willen ze juist ook de Pyreneeen oversteken. In de gemeentelijke gite een plaats gevonden onderin een stapelbed. Mijn bed had nr 302 maar ik weet niet hoeveel slaapplaatsen er hier waren maar best wel veel. ‘s Avonds nog een tijdje Frans gesproken met een Spanjaard; dit soort contacten maken deze reis extra leuk. Om 10 u ging het licht centraal uit en kon mijn lichaam zich voorbereiden op de volgende dag die zwaar beloofde te worden.