25 en 26 juni, Angouleme, Saint Aulaye

Gisteren was er weinig te melden, al werden we opgeschrikt door een ongeluk wat onze Zane in Letland heeft gehad. We hopen dat de situatie spoedig verbetert. 

Met pijn in het hart verliet ik mijn camping in Chateau Garnier, maar ja, er was ook helemaal niets te eten, dus ik moest verder. Na een kleine 20km kwam ik aan in Charroux, waar ik op een pleintje koffie heb gedronken en enkele croissants en chocolade broodjes heb gegeten. Het uitzicht was op de overdekte markthal en de toren St Saveur, zie foto’s, dus het was weer typisch Frans en pitoresk. De zon stond weer hoog aan de strak blauwe lucht, kortom het was weer erg warm. Maar dat liever dan regen, wat mij betreft. Tot nu toe bof ik enorm met het weer! Aangekomen in Nanteuil-en-Vallee kwam ik langs een bijzonder aardig terrasje waar een dagmenu werd geserveerd. Aangezien je nooit weet wanneer zo’n situatie zich weer voordoet, heb ik maar van de gelegenheid gebruik gemaakt; je moet toch ook eten, nietwaar. De wijn, keuze rood, wit of rosé was bij het dagmenu inbegrepen. Mijn buren zullen weten dat ik in zo,n geval mijn vrouwelijke kant boven laat komen, aangezien ik dan kies voor rosé (buren-fietstocht Urk, 2013?) . Met “lood” in de benen moest ik weer op de fiets om te proberen toch nog een respectabel aantal kilometers te rijden. Nog even overwogen om een foto te maken van Brie, maar eerlijk gezegd vond ik het dorpje net zo flauw als de gelijknamige kaas. Ik sluit niet uit dat ik het dorpje daar wat te kort mee doe. Dus gewoon doorfietsen naar Angouleme. Het routeboekje had al gewaarschuwd dat het geen prettige route was, de stad in, en dat klopte volledig. Druk verkeer in lelijke buitenwijken. Ik was op weg naar de pelgrimsgite en dankzij Mme Garmin vond ik mijn weg door de stad. Daar aangekomen bleek echter dat ze mij niet wensten te ontvangen, om onduidelijke redenen. Jammer maar helaas dus. Toen maar een hotelletje geboekt via een bekende site. Gelukkig hadden ze ook plaats voor de fiets, al nam de manager die hoogstpersoonlijk zelf mee, de keuken in. Wellicht wilden ze er soep van trekken, want de afgelopen anderhalve week heeft z’n sporen nagelaten. De volgende dag kwam hij gelukkig weer in dezelfde staat tevoorschijn uit de keuken, al had ik gehoopt dat ze er een doekje overheen hadden gehaald. Maar dat was duidelijk niet bij de prijs inbegrepen. Ik zei dat ik desalniettemin een hoge score zou geven bij de beoordeling: als je fiets in de keuken mag overnachten moet dat wel gehonoreerd worden. De volgende morgen rijkelijk ontbeten, want dat is het voordeel van een hotelletje. Dat bleek uiteindelijk maar goed ook, want de volgende 50 km kwam er niets op mijn weg wat eetbaar was. 

De paar huizen die hier en daar stonden konden niet eens als gehucht worden aangemerkt en een boulanger had er zich nooit gevestigd. Uiteindelijk in Montignac -le Coq gestopt om 2 nectarines en wat pinda’s uit mijn noodrantsoen te eten, gelukkig is er in Montignac-le Coq wel de mogelijkheid om water bij te vullen, maar de Coq is waarschijnlijk al jaren dood. Het Montignac dieet bestaat dus blijkbaar uitsluitend uit het drinken van water. Dus doorgefietst naar Aubeterre-sur-Dronne wat een bekende toeristische trekpleister is. Een leuk stadje in de heuvels. Uiteraard ook hier weer naar boven geploeterd en zowaar een restaurantje gevonden waar ook weer een dagschotel op het menu stond. Dit blijkt een prima keus voor een redelijke prijs. Ik had op dat moment pas 50 km gereden en het was al bij vieren. Door de lange heuvels was de gemiddelde snelheid een stuk lager dan voorheen. Toen eigenlijk al besloten dat ik niet veel verder zou fietsen. Vlak daarna reed ik blijkens een groot bord de Dordogne in en uiteraard was er toen na een paar kilometer een aardige camping. Hier dus maar weer gestopt om weer een nachtje te kamperen. Gelukkig was er ook een zwembad bij, dus meteen maar even het bewijs geleverd dat ik dat ook nog kan; je weet maar nooit hoe dat nog eens van pas komt. En nee, er zijn geen foto’s van!

Was ik jullie nog vergeten te vertellen dat ik zowaar Emily van de Water ook weer gesproken heb. Leuk om verhalen uit te wisselen en te horen hoe het gaat. Helaas kom ik nog steeds erg weinig andere fietsers tegen, die dezelfde kant op gaan. Heel af en toe kom ik iemand tegen die terug fietst, maar stoppen doen we tot nu toe geen van beiden. Morgen verder in de richting van Bordeaux, al kom ik daar niet doorheen.