Achterstand wegwerken

Het is nu zaterdag 30 juni en ik heb een paar dagen niks laten horen, dus ik moet even een achterstand wegwerken. Vandaag heb ik een rustdag genomen in DAX. Een dagje niets doen is ook lekker, zeker bij een temperatuur boven de 30 graden. Nadat ik was vertrokken van de camping met zwembad fietste ik door de alom bekende wijnstreek rondom St. Emilion. Een mooie glooiende streek met uitgestrekte wijngaarden. Het ene Chateau heeft een nog mooiere naam dan de andere. Maar wat wel duidelijk is, is dat het woord “Chateau” in veel gevallen op zijn minst een verkeerde indruk wekt, tenminste als je hierbij aan een kasteel in de ware zin van het woord denkt. Gedurende  de 2 dagen die ik door deze streek fietste heb ik helaas (?) niet vast kunnen stellen, dat er enige affiniteit met wijn en/of druiven in mijn DNA zit. Het zijn vooral mooie etiketten op flessen wat mij betreft, en ik heb aan den lijve vast kunnen stellen dat ik gelukkiger wordt van water! St.Emilion is een leuk en pitoresk stadje, maar wordt overlopen door zichzelf overschattende wijnkenners, dan wel door hen die worden aangetrokken door de geneugten van de talrijke wijnproeverijen. Na een dagschotel in de lokale creperie ging het weer door, nu naar Cadillac, een stadje aan de Garonne rivier. Wat niemand zal weten is dat ik een bepaalde  band heb met dit stadje. In 1994 ben ik gaan werken voor een bedrijf wat onderdeel was van een multinational op het gebied van kunststoffen, met de naam Cadillac Plastic. In feite werk ik nog altijd voor dat bedrijf, maar de organisatiestructuur en de naam zijn inmiddels een aantal keren gewijzigd, zoals dat hoort bij een zichzelf respecterend bedrijf. Er is echter nog altijd 1 bedrijf in Engeland (uiteraard), wat nog diezelfde naam Cadillac Plastic draagt en dat is een belangrijke klant van mij. Volgens  de overlevering zou de graaf (?) van Cadillac de grondlegger zijn van Detroit, USA. Die achtergrond heeft tot gevolg gehad dat een automerk de naam Cadillac is gaan voeren,  maar ook dat een bedrijf in kunststoffen die naam heeft gekozen. Althans, dat is wat  men mij verteld heeft. Ik was van plan om weer naar een camping te gaan in Cadillac, want  dat beviel goed. Helaas ging dat niet door omdat de 2 campings in Cadillac de hekken hebben gesloten en niet meer open zullen doen. Toen dus maar een hotelletje geboekt, bij de broer van Gerard Depardieu (de perfecte verpersoonlijking van Obelisk) al had dit familielid duidelijk niet van de toverdrank van Panoramix gedronken. Monsieur le patron zat duidelijk het liefst centraal op zijn eigen terras, zodat hij goed zicht had op het personeel om hem heen. 

De volgende dag fietste ik de andere wereld in van Les Landes, inderdaad een groot verschil met het eerdere landschap; bos, bos en nog meer bos en daar tussendoor heel veel bomen, dat is het wel zo’n beetje. Het moge duidelijk zijn dat dit voor veel mensen teveel van het goede is, want het aantal gehuchten op de route is op een hand te tellen. En in die gehuchten is er dan helaas  niemand die de taak van boulangeer op zich wenst te nemen, dus brood is niet of nauwelijks te krijgen. Het is dus raadzaam inkopen te doen zodra je een winkeltje ziet wat ook nog open blijkt te zijn. Het voordeel van Les Landes is wel, dat het bijzonder vlak is dus dat fietst lekker weg. En zo kwam ik aan in Labouheyre. Uiteraard weer met het idee om de plaatselijke camping van inkomsten te voorzien, maar ook hier werd daar geen prijs  meer op gesteld, want voorgoed gesloten. Wat me er aan doet denken dat ik in Cadillac wel gastvrij gebruik had kunnen maken van de betonplaat die voor campers was gereserveerd, maar dat was minder geschikt voor mijn tentharingen, temeer daar ik geen hamer bij me heb. In Labouheyre  ging ik dus op zoek naar de lokale gite, die zich op het industrieterrein bleek te bevinden. Er was een kamer voor twee personen en eigenlijk was ik deze keer wel blij dat ik de enige gast was, want het was heel erg warm en er kon geen raam open. Twee personen in die kamer zou wat mij betreft echt teveel zijn geweest. ‘s Avonds een broodje gekocht in de lokale snackbar, waardoor ik verlangde naar een vegetarische quiche van Robert, al waren het maar twee stukjes!