18 juni, La grande debacle

Afgelopen nacht dus geslapen in de gite van het Genootschap. Nog afgezien van de lage kosten een prima voorziening. Leuk natuurlijk als het drukker is, maar dan is het ook veel onrustiger en slaap je waarschijnlijk slechter. Nu mochten we de fietsen gewoon in de slaapzaal parkeren.  Inpakken ging nu al wat sneller maar het kost toch nog veel tijd. Afscheid genomen van Clavin die door zou fietsen naar Rouen. Om 8.45 eerst naar een bakkertje gegaan om wat Viennoiserie te kopen voor ontbijt. Allerlei bladerdeeg lekkernijen waar ik erg van kan genieten. En deze bakker had wel heel veel lekkere dingen, speciaal voor mensen die veel van brood houden!  En toen richting het zuiden. Ik had wat problemen met mademoiselle Garmin die nogal nukkig deed en niet de juiste richting leek te kunnen vinden. Uiteindelijk waren we op weg en ik had er zin in. Het weer was goed, niet warm en niet koud, maar geen regen. Ik hoefde alleen maar te luisteren naar de vogeltjes en te kijken naar het groen. En natuurlijk het blauwe lijntje van Garmin. Op zeker moment merkte ik dat ik al een tijdje gefietst had zonder echt op te letten. Ik bleek me niet meer op de route te bevinden; het blauwe lijntje was volledig uit beeld verdwenen. Waarschijnlijk had Garmin heftig geprotesteerd want dat doet ze altijd als ik niet goed oplet en de verkeerde weg neem, maar ik had niets gehoord. Door het scherm uit te zoomen kreeg ik de blauwe lijn aan de rand van het scherm weer in beeld dus is wist waar ik naar toe moest. Na enige tijd zat ik gelukkig weer op de route. Ik kwam aan bij een brug die was afgesloten wegens werkzaamheden. Ik had al gemerkt dat Publieke Werken in Frankrijk ook voortvarend te werk gaan met renovatie, restauratie etc. Tenminste, als er niet gepauzeerd of gegeten wordt. Uit de tekst op een bord meende ik op te kunnen maken dat voetgangers er wel overheen mochten. Dus fiets aan de hand en ik was voetganger. Ik moest over een heel smal stukje waar ook nog gereedschap lag. Vlak naast mij werd handmatig cement aangebracht. Uiteindelijk kon ik niet verder  en had de keus tussen terug ( maar ik kon niet keren) of over het natte cement. Achter mij hoorde ik de werkmensen enthousiast aanwijzingen geven, maar het leek me verstandig om vooral niet om te kijken naar hen. Ik denk dat ik toen een ingeving kreeg van St Jacques himself: Bij twijfel rechtdoor! Het leek me op dat moment ook het enige zinvolle. Ik tilde mijn zware fiets op, deed een stap opzij, zette de fiets neer en maakte dat ik weg kwam. Ik realiseerde me direct dat een voetafdruk van deze pelgrim was vereeuwigd in het cement van deze brug. Het gejuich achter mij bereikte een nieuw hoogtepunt, maar het leek me verstandig nu geen handtekeningen uit te gaan delen, dus ik schakelde en demarreerde weg. Zo dat had ik er goed van af gebracht dus ik fietste vol goede moed verder. Even later  bonjourde ik ( ik “bonjour” met bijna iedereen die ik tegen kom) met een vrouwelijke motoragent die waarschijnlijk de snelheid van auto’s aan het meten was. Ze kwam me heel erg bekend voor en ik bedacht me dat ik gisteren ook al met haar “gebonjourd” had. Even later besloot ik mijn gekochte  ontbijt op te eten want ik had er inmiddels de eerste 20 km van die dag opzitten. Op dat moment begon het tot me door te dringen dat de omgeving mij hier wel erg bekend voorkwam. De schrik sloeg me om het hart; het zal toch niet waar zijn hè. Nog eens goed gekeken en ja hoor, er was maar een conclusie mogelijk: ik fietste de verkeerde kant op; normaal zou Garmin hebben aangeven dat ik van de route afweek, maar ik had hem bij de opstart van die dag verkeerd geprogrammeerd. Sorry Jos, je had nog  zo duidelijk gezegd dat ik moest bevestigen dat ik niet naar het begin van de route wilde en dat had ik dus niet gedaan. Ik was op dat moment onderweg naar Haarlem want dat is het begin van de route. Dus na 20 km fietsen kon de conclusie  niet anders zijn dan omkeren en terug naar Compiegne, weer 20 lange kilometers! Op dit moment wil ik jullie vragen weer even te kijken naar de foto van het lange, stille bospad voor de juiste sfeer impressie. The road ahead is empty, it’ s paved, with miles of the unknown... (City to City, 2005) . Nou, die Miles of the unknown klopte niet want ik wist precies wat er de komende kilometers zou komen; toen wel.   Niets aan te doen, gewoon doorfietsen, Ruland!  Na weer een paar km sloeg de schrik me opnieuw om het hart. Dit debakel betekende dat ik weer over die brug moest. Een mooie gelegenheid om ook mijn andere voet in het cement te drukken natuurlijk, maar verstandig leek het me niet. De brug kwam in zicht en ik hoorde St Jacques nog net op tijd zeggen: bij twijfel rechtsaf. En zo geschiedde. Om 12 uur was ik weer terug waar ik begonnen was en toen kon de dag pas echt beginnen.  Ik merkte al snel dat de fut er toen eigenlijk wel een beetje uit was, mede als gevolg van de vele heuvels die ik op moest , je kunt beter naar het noorden fietsen dacht ik nog. De voldoening die je ervaart als je naar beneden suist is omgekeerd evenredig  met de inspanning die je levert tijdens de klim. Of heb ik deze rekenkundige (?) stelling vroeger op school toch verkeerd begrepen  en slaat hij in dit verband helemaal nergens op. Er komt vast een reactie van een van jullie om uit te leggen hoe het wel zit; bedankt daarvoor alvast.  Uiteindelijk erg moe aangekomen in Clermont (zonder Ferrand) . Op een terrasje gezeten om bij te komen en te beslissen dat ik hier ergens zou overnachten. Net toen ik weg wilde rijden komt Clavin de hoek om scheuren. Volgens mij was hij de weg helemaal kwijt; hij heeft alleen een grote kaart, schaal 1 op 1000 of zo waarmee hij zijn weg door Frankrijk zoekt. Maar ja, hij kampeert ook in een hangmat waarvoor hij alleen 2 bomen hoeft te zoeken. Bleek dat hij de hele ochtend in Compiegne gezocht had naar de juiste fietsenmaker die zijn voordrager kon repareren, maar die niet had gevonden. En nu was zijn zoektocht naar Rouen begonnen. Ik wenste hem er veel succes mee en vertrok naar de B&B die ik had gevonden in Sainte Geneviève. Alleen vanwege  de plaatsnaam leek het me al prima om daar naar toe te gaan. Hoewel, het was wel weer 15 km verderop door zeer heuvelachtig terrein. 

Maar het was de moeite waard; dus vandaag 105 km gefietst en maar 65 km opgeschoten. De camino heeft geen haast.