Zaterdag 14 juli: De reis is vaak mooier dan de bestemming zelf.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, het is zondagmiddag, 15 juli en ik ben in Santiago de Compostella aangekomen. Gisteren reed ik de stad binnen om ca. 2 uur na een onverwacht vermoeiende laatste rit. Ik was zaterdagochtend rond 8 uur ‘s morgens vertrokken uit het plaatsje Melide, waar ik vrijdagmiddag was aangekomen. Dat was iets verder (15 km) dan ik eigenlijk van plan was, maar het dorp Palas de Rei, waar ik had willen stoppen, maakte de positieve associatie die ik daar gevoelsmatig bij had absoluut niet waar. Dus trakteerde ik mezelf op 15 extra kilometers, wetende dat ik daar de volgende dag, op de laatste fietsdag van deze reis, alleen maar plezier van zou hebben. De albergue in Melide bleek een goede keuze en ik kaapte net het een na laatste bed weg voor twee fietsende Spanjaarden die ik al een aantal keren was tegengekomen. Ondanks hun leeftijd van ergens in de 20 spraken ze beiden geen woord Engels, dus het contact bleef oppervlakkig. Ik was net een paar seconden eerder bij deze albergue en had dus een bed. Blijkbaar wilden zij het laatste beschikbare bed niet delen, dus gingen zij lachend op zoek naar iets anders. De volgende dag zou ik hen in SdC nog een paar keer tegenkomen, zelfs in de lange rij van het pelgrimsbureau. Op vrijdagavond in de albergue eerst maar even het vaste ritueel gedaan: de was. Iedere dag moet ik wel even wat wassen, want na een dag heftige transpiratie is dat absoluut nodig. En dan is  het te hopen, dat de spullen de volgende ochtend weer droog zijn. Zo niet, dan gaan ze in een netje op de bagagedrager, zodat het dan alsnog kan drogen. De albergue had een keurige waslijn onder een afdakje dus dat was prima geregeld. De volgende ochtend bleek echter, dat het gazon, wat er al onverwacht fris uitzag, iedere nacht automatisch gesproeid wordt, waarbij de sproeier ook de was aan de waslijn weet te bereiken. Die was dus aanzienlijk natter dan toen ik het had opgehangen. Een shirtje toen dus maar over de stuurtas gehangen en de rest achterop. Deze albergue onderscheidde zich op nog een manier, namelijk door het verstrekken van schone lakens!  Voor de hand liggend zou je denken, maar voor €5 - €10 moet je ook weer niet teveel verwachten.  In het begin denk je nog ( althans als je zo naïef bent als ik) dat de matrasovertrek iedere ochtend verschoont wordt, maar al snel hoorde ik geruchten dat  dat bijna nooit het geval is. Nou heb ik gelukkig zelf een lakenzak bij me, dus ik zat daar niet zo mee; wat moet je anders? In Frankrijk was dat overigens op een andere manier geregeld: daar krijg je meestal een weggooi matrasovertrek en een dito hoes voor je hoofdkussen. Dit was overigens ook de eerste albergue waar je een ontbijt kon kopen, met diverse keuze mogelijkheden. Meestal was het een kwestie van op zoek naar de bakker, wat in Frankrijk trouwens veel makkelijker is dan in  dit deel van Spanje. Na vertrek die ochtend bleek dat de wandelende pelgrims spoorloos verdwenen waren, want ik ben hen op deze laatste dag onderweg niet meer tegengekomen. Overigens net zo min als fietsers op deze dag. Er zaten nog onverwacht veel beklimmingen verwerkt in deze laatste dag. Ik had het kunnen weten, maar een paar dagen eerder had ik besloten dat ik dit soort informatie uit het route boekje niet meer van te voren hoefde te weten: dat gaat toch alleen maar tussen de oren zitten en ik zag de beklimming wel op het moment dat ik er aan moest beginnen. Dat beviel eigenlijk wel goed. Toen ik SdC eindelijk bereikte besloot ik eerst even op adem te komen in een buitenwijk voordat ik het ongetwijfeld drukke centrum in zou gaan. Dat bleek een goede keus, want in het centrum aangekomen kon ik niet vinden waar ik naar toe moest. Als ik niet gerust had zou ik daar ongetwijfeld nog meer sikkeneurig over zijn geweest dan nu al het geval was. Ik wilde eerst naar het pelgrimbureau om de stempelkaart in te wisselen en dan even langs de Nederlandse huiskamer voor wat aanspraak. Beiden zaten echter niet meer op de oorspronkelijke locatie, en het bleef onduidelijk waar ze dan wel zaten: althans in mijn situatie op dat moment kon ik dat niet meer vinden. Ik was al tot de conclusie gekomen dat de route naar SdC bijzonder mooi is en iedereen is aan te raden, maar dat het jammer is dat Santiago zelf ook op deze route ligt. Behalve als je graag van de ene naar de andere souvenirwinkel loopt. Nog wel even een foto (laten) nemen voor de kathedraal en toen dus maar naar het al geboekte hotel gegaan en eerst een verfrissende douche genomen. 

Op zondagochtend nog eens de kathedraal binnengelopen, net toen de kerkdienst begon. Dat wist ik natuurlijk ook wel, en het leek me wel een zinvolle afsluiting van deze reis en een mooi moment voor reflectie en meditatie, maar ook om vooruit te denken aan de tijd die komen gaat. 

De kerkdienst werd zowaar afgesloten met het spektakelstuk waar het (ook) om bekent staat, nl het zwaaien van het wierookvat. Om de een of andere reden dacht ik dat dit alleen op vrijdag gedaan wordt, maar ik had dus het voorrecht er op deze zondag bij te mogen zijn. Op U-tube zijn er vast filmpjes van te vinden. Toen ik na afloop naar buiten liep bleek, dat er ook geen bezoekers meer tot de kerk werden toegelaten tot na de dienst want er stond een lange rij wachtenden. Toen nog even naar de Nederlandse huiskamer geweest die Nederlandse pelgrims opvangt en een luisterend oor geeft. Leuk om enkele andere Nederlanders daar te spreken, al waren het allemaal wandelaars. Ik was ongeveer de 1300e Nederlander die zijn naam dit jaar toevoegde.  

En dan morgen, maandag 16 juli terug naar Nederland. De fiets is al geregeld, want die wordt door een transporteur terug gebracht en binnen 14 dagen thuis afgeleverd. 

Ongelooflijk dat deze reis alweer voorbij is. Als het lukt schrijf ik nog wel wat slotopmerkingen.