Heading for a fall (Vaya con Dios), woensdag 4 juli

Op het moment dat ik dit schrijf is het vrijdagochtend 06.30 u. In het sistercienser (?) klooster van de nonnen in Santo Domingo de la Calzada. Heerlijk die Spaanse plaatsnamen! Mijn 2 kamergenoten hebben het pand reeds verlaten toen ik nog sliep, dus die zijn echt met de stille trom vertrokken: het kan dus wel.

Woensdag 4 juli s’ morgens ben ik om 8.30u als laatste vertrokken uit de albergue in Puente la Reina. Het blijft een vreemd gevoel, maar het is wel prettig dat je rustig aan kunt doen, zonder dat andere mensen in de weg lopen, of dat je moet wachten voordat je in de badkamer kan. Na vertrek uiteraard eerst even langs de bakker en groenteman omdat je altijd moet zorgen eten bij je te hebben, want je weet nooit hoe lang het duurt voor zich weer een mogelijkheid voordoet. En toen ik dan eindelijk vertrokken dacht te zijn, bedacht ik dat ik vergeten was mijn bidons en 1,5 literfles bij te vullen. Gelukkig heeft ieder plaatsje wel een openbaar tappunt voor drinkwater, dus dat probleem was  snel opgelost. Maar zo is er iedere ochtend dus wel iets wat ik nog had moeten doen voordat ik op mijn fiets stapte om te vertrekken. Je denkt al snel, hoe moeilijk kan het zijn om weg te fietsen, maar dat valt dus toch nog tegen merk ik elke ochtend. 

In de loop van de ochtend kom ik langs het hier heel bekende Monasterio de Irache vlakbij de stad Estella. Dit is een van de oudste klooster van de streek Navarra en heeft een kerk uit de 12e eeuw. Vandaag de dag is het aanzicht vanaf de openbare weg op het klooster nogal verandert omdat een wijnbedrijf er een groot bedrijfsgebouw pal voor heeft gezet! Wellicht als goedmakertje hebben ze aan de achterkant, enigszins verscholen, een tappunt gemaakt, waar de dorstige bezoeker al naar gelang behoefte gratis water of wijn kan tappen. Omdat het dan toch gratis was heb ik een bidon gevuld met wijn (zie foto), die overigens heel goed te drinken was. Ik heb er twee dagen plezier van gehad, en het water wat ik nu drink smaakt er nog een beetje naar. Zou het dan toch........?

Inmiddels is het vrijdagavond half tien ‘s avonds in Burgos, om maar aan te geven, dat er soms vertraging zit in de uitwerking van dit geschrijf. 

De rest van de route liet zich vrij makkelijk volgen en het einddoel, Logrono, kwam in zicht. Na de zoveelste beklimming, zocht ik langs de kant van de weg naar een plekje met schaduw, om even wat te drinken. Dat viel nog niet mee, want bomen langs de weg zijn schaars. Aan de overkant van de weg stond er gelukkig een, dus ik zette mijn fiets er naast en deed mijn helm af. Op dat moment kwam mij een grote vrachtwagen beladen met hooi tegemoet. Hoewel er in principe ruimte genoeg was besloot ik toch nog maar een stapje achteruit te doen en hield mijn fiets daarbij vast. Dat had ik nou niet moeten doen. Ik was er gemakshalve van uit gegaan dat de boom op dezelfde hoogte geworteld was als waar ik stond, maar dat bleek helaas niet het geval: hij stond ca. 1,5 mtr lager, net als de rest van de de begroeiing langs de weg. Bovendien liep de helling nog veel  verder naar beneden. Ik viel dus achterover, mijn fiets daarbij meenemend en verdween uit het zicht van de naderende chauffeur. Gelukkig stopte hij en hielp mij uit een tamelijk benarde positie, want de fiets, compleet met tassen, was te zwaar voor mij om weer naar boven op de weg te duwen. Gelukkig was ik niet verder naar beneden gegleden, doordat de stam van de boom dat verhinderde. Wat wel vervelend was, dat er nogal veel takken met scherpe doorns stonden, dus de nodige schrammen op arm, been  en rug waren onontkoombaar. Helaas ontstond er bij dit alles ook een grote scheur in mijn blauwe fiets tricot, dus die gaan jullie niet meer terug zien op de foto’s. Helaas, want ik ben nogal van blauw. Andere consequenties van deze valpartij waren dat mijn telefoon, powerbank en nog wat klein spul in het struikgewas waren verdwenen, evenals mijn bril en mijn helm. Klinkt allemaal erger dan het is, want eigenlijk alleen de powerbank is uiteindelijk in de Spaanse wildernis achtergebleven. Ik zag hem wel  liggen, maar kon er niet bij. De telefoon was snel gevonden dankzij het bellen van het nummer; gelukkig kon ik er nog net bij, want zonder zou ik een  wezenlijk, maar niet onoverkoombaar probleem hebben. Inmiddels waren er twee Franse fietsers gestopt die ontsmettingsmiddel bij zich hadden, dus de schrammen zijn deskundig schoongemaakt en daar heb ik nu, 2 dagen later, ook geen enkele last van. Na dit alles begon het ook te regenen, dus ik besloot naar de eerste de beste albergue te gaan en het die dag voor gezien te houden. Ik was aangekomen in Viana, ca. 10 km voor Logrono. Hier ontmoette ik nog Tanja en Boudewijn die in april uit Nederland waren vertrokken voor een voettocht naar SdC. En zo kwam er aan deze woensdag een einde met een goede, welverdiende nachtrust. Een echte pelgrim hoort natuurlijk ook wel wat  zichtbare ontberingen te doorstaan op zijn reis,  en bij mij vallen die nog altijd enorm mee!